Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Luca is tien en weet dat hij alleen op zichzelf kan vertrouwen. Zijn vader is spoorloos, en zijn zwijgzame moeder heeft vaak vreemde mannen over de vloer. Luca houdt van Blue, zijn kat, en van mooie uitdrukkingen – woorden zijn z’n beste vrienden. Hij is vaak alleen, toch voelt hij zich niet eenzaam.
Op een ochtend in de winter wordt zijn moeder niet wakker om hem naar school te brengen en ook in de middag kan hij haar niet wekken. Wat moet hij doen? Luca wil dat alles bij het oude blijft – en niet opgroeien in een weeshuis – en besluit op dat moment om zijn eerste echte leugen te vertellen.
In een originele en frisse stijl maakt Marina Mander ons deelgenoot van de avonturen van een eigenzinnig kind. Luca is ontwapenend, ontroerend en grappig en zal het hart van iedere lezer veroveren. Hij is een onvergetelijk personage, die je samen met Blue voor altijd in je hart sluit.
Een fragment:
‘Er zou een superafstandsbediening moeten bestaan waarmee je naar woonkamers wordt geteleporteerd waar grote gezinnen popcorn eten bij een mooie film, waar grote kerstfeesten worden gevierd met grote kerstbomen die met hun goudkleurige piek het plafond raken.
Ik heb een hekel aan Kerstmis omdat er nooit iets van dat alles gebeurt, ik heb een hekel aan de gekonfijte vruchtjes in het kerstbrood, ik heb een hekel aan de stomme poppetjes in de kerststal in de hal van de school en aan de dikke priester met zijn kleverige handen die me wil zegenen.
‘God vergezelle je.’
‘Liever niet, als dat betekent dat u ook meekomt.’
Het draait er altijd op uit dat ik verdrietiger word omdat je eigenlijk vrolijker zou moeten zijn. Ik kan niet wachten tot het voorbij is, Kerstmis, dan denk ik er niet meer aan.
Natuurlijk, er zijn cadeautjes, maar dat is niet altijd genoeg.
‘Pak je je cadeaus niet uit? Dat met die rode strik is van mij, dat paarse is van oma, dat in dat vliegtuigjespapier is van Giulia. Vrolijk kerstfeest, snoepie van me.’
De dag na Kerstmis is al beter.
Ook morgen gaat het vast beter, misschien zijn de dingen morgen anders, snoepie van me. Ik moet alleen zorgen dat het snel morgen is.
Ik neem mijn wolkendekbed mee naar de bank, en ook de kat en de koala. De wekker beschijnt me lusteloos met groenige van Mars afkomstige geheimtaal. Ik probeer mijn ogen te sluiten.
Het is raar om te slapen met de lamp aan maar vanavond heb ik geen zin om het licht uit te doen, ik laat het liever zo. Op het scherm van mijn oogleden zie ik een oneindige hoeveelheid koortsachtig bewegende microben, zoals wanneer je door een microscoop kijkt en de aanstichters van een of andere ziekte in het vizier krijgt of zoals wanneer je naar de blauwe lucht kijkt als die echt helemaal strakblauw is, slechts bewoond door miljarden aanhalingstekens zonder woorden ertussen, zonder uitleg, motief, waarom.’
Lees het hele verhaal van de dappere kleine Luca in
De eerste echte leugen | Marina Mander | vertaald door Yond Boeke & Patty Krone | ISBN 9789041421005 | Anthos | bestel De eerste echte leugen via deze link bij bol.com
