Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

De eenzaamheid van een soldaat

Paolo Giordano, auteur van de veelgeprezen roman De eenzaamheid van de priemgetallen, heeft zichzelf – en zijn eerste roman – overtroffen met zijn vandaag verschenen tweede boek, Het menselijk lichaam, overtroffen.

Het menselijk lichaam vertelt het verhaal van Alessandro Egitto, die werkt als legerarts in Afghanistan. Hij is er omringd door andere jonge soldaten die zo hun redenen hebben om het avontuur op te zoeken. In de wens een verleden achter zich te laten worden  de jongemannen gedwongen de harde realiteit van een oorlog onder ogen te zien. Door deze harde setting is het meer dan knap hoe Giordano je wederom weet mee te sleuren in het verhaal, hoe hij je in het hoofd van de hoofdpersoon weet te wurmen – iemand die in dit geval veel verder van je afstaat dan Alice en Mattia in zijn eerste boek.

detail Het menselijk lichaam

Ondanks de winterse kou voel je tijdens het lezen de hete woestijnwind, zit je midden tussen de soldaten in het kampement. Tel daar Giordano’s schitterende taalgebruik bij op (dat in de vertaling mooi overeind is gebleven) en je weet dat je Het menselijk lichaam na de eerste pagina niet meer weglegt. Wees dus gewaarschuwd als jet het volgende fragment leest, het begin van Het menselijk lichaam:

‘In de jaren na de missie deed ieder van de jongens zijn best zijn leven onherkenbaar te maken, totdat de herinneringen aan dat andere leven, dat van daarvoor, een vals, kunstmatig licht kregen en ze er zelf van overtuigd raakten dat niets van wat er gebeurd was echt gebeurd was, of in elk geval niet met hen.

Ook luitenant Egitto heeft zijn best gedaan te vergeten. Hij veranderde van woonplaats, regiment, baardlengte en eetgewoonten, hij ging anders tegen sommige oude privéconflicten aankijken en leerde andere, die hem niet aangingen, van zich af te zetten – een onderscheid dat hij daarvoor absoluut niet kon maken. Of deze transformatie beantwoordde aan een plan of het resultaat was van een anorganisch proces is hem niet duidelijk. En het interesseert hem ook niet. Voor hem was het van het begin af aan van levensbelang om een loopgraaf te graven tussen heden en verleden: een toevluchtsoord waar zelfs het geheugen geen schade kon aanrichten.

Toch ontbreekt er aan de lijst van dingen waar hij zich van heeft kunnen ontdoen precies datgene wat hem bij uitstek terugvoert naar de dagen die hij doorbracht in de vallei: dertien maanden na afloop van de missie draagt Egitto nog steeds zijn officiersuniform. De twee geborduurde sterren prijken midden op zijn borst, precies op zijn hart. De luitenant heeft meer dan eens met het idee gespeeld om zijn toevlucht te zoeken tot de gelederen der burgers, maar het militaire uniform heeft zich centimeter na centimeter aan zijn lichaam gehecht, door zijn zweet verschoot de stof en verkleurde de huid eronder.

Als hij het nu zou uittrekken zou zijn huid meekomen, daar was hij zeker van, en dan zou hij, die zich al niet op zijn gemak voelde als hij gewoon naakt was, zich kwetsbaarder voelen dan hij kon verdragen. En trouwens, waarom zou hij dat doen? Een soldaat houdt nooit op soldaat te zijn. Op zijn eenendertigste heeft de luitenant geleerd zijn uniform als een noodzakelijk kwaad te zien, een chronische ziekte van het lot, goed zichtbaar maar niet pijnlijk. De belangrijkste tegenstrijdigheid in zijn leven is uiteindelijk het enige element van continuïteit geworden.

Lees meer in

Het menselijk lichaam

Het menselijk lichaam | Paolo Giordano | vertaald door Mieke Geuzebroek & Pietha Voogd | ISBN 9789023477679 | € 19,90 | uitgeverij De Bezige Bij | bestel Het menselijk lichaam via deze link bij bol.com

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *