Vroegboekkorting bij hu openair villages & campings

Als je me vraagt om te komen, laat ik alles achter… maar vraag het me

Op het moment dat zijn vriendin haar koffers aan het pakken is om hem voorgoed te verlaten, krijgt Dani een telefoontje van een wanhopige vader die hem smeekt te helpen bij de zoektocht naar zijn zoontje. Dani reist voor deze zaak af naar het Italiaanse eiland Capri, een plek waar veel herinneringen aan zijn kindertijd naar boven komen. Als dertienjarige jongen besloot hij zelf weg te lopen van huis – van Barcelona naar Capri. Dani beseft nu dat twee personen toen een onuitwisbare indruk op hem hebben gemaakt: vuurtorenreparateur Martín en bokser George.

Een fragment:

‘Ik heb nooit van luchthavens gehouden. Je moet te veel hindernissen nemen voordat je eindelijk in het vliegtuig zit. Door de controles, het inchecken en de angst om dingen kwijt te raken wordt het een afschuwelijke plek. Ik heb eens gelezen over een onderzoek waarin werd aangetoond dat je hart zodra je op een vliegveld aankomt sneller gaat kloppen.

Die versnelde hartslag, waarom is dat? Vanwege de stress die je krijgt omdat je de incheckbalie niet direct kunt vinden, je je bagage moet inchecken of juist helemaal niets wilt inchecken terwijl ze willen dat je alles incheckt, omdat je de beste stoel wilt, door de veiligheidscontrole moet, eerder aan boord wilt, je iets wilt meenemen als handbagage in plaats van als ruimbagage, omdat je zenuwachtig wordt bij het opstijgen, omdat er turbulentie is, omdat je bang bent bij het landen, het vliegtuig zo snel mogelijk wilt verlaten, de bagageband moet zoeken, de luchthaven achter je wilt laten en je eindbestemming wilt bereiken.

Het verbazingwekkende van het onderzoek is dat de hartslag het minst versneld is tijdens de vliegvakantie zelf en het meest tijdens het opbergen van de handbagage. Het belang dat we eraan hechten om onze bezittingen dicht bij ons te hebben. En zoals altijd het liefst boven ons hoofd. De mens is een merkwaardig en complex wezen.

En daar stond ik met mijn versnelde hartslag bij de veiligheidscontrole. Ik denk dat ik me nog nooit in mijn leven zo gespannen had gevoeld. Ik wilde niets liever dan dat ze me staande hielden zodra ik de koffer op de band legde, dat ze zeiden dat zo’n grote flacon parfum niet mee mocht in de handbagage vanwege de regels…

Zoals ik al zei, ik was zelf niet in staat me van haar geur te ontdoen, maar als ik hem in mijn koffer deed en ze hem in beslag namen zou iemand anders dat doen, en dat was volgens mijn nieuwe code-na-de-breuk wel toegestaan. Ik weet dat dat net zo laf was, maar zo kreeg ik tenminste niet het gevoel dat ik me uit vrije wil van haar geur ontdeed.

Voordat ik mijn koffer op de band zette bedacht ik dat die idiote veiligheidsregels over het vervoer van vloeistoffen ten minste voor één keer zin hadden en hielpen om iemand met een gebroken hart de kans te geven weer op te krabbelen.
Ik zette de koffer met geur op de band en langzaam maar zeker verdween hij in het röntgenapparaat. Ik kreeg het gevoel dat de veiligheidsmedewerker op zijn beeldscherm niet alleen een flacon parfum zou zien, maar ook mijn hele leven, mijn stukgelopen relatie en alle problemen die we hadden.

En veel van die problemen kwamen door mij. Ik moet nog vertellen over de problemen in mijn relatie, dat weet ik. Ik weet niet goed waar te beginnen, want ik ben de badguy in dit verhaal. Het wordt niet zoiets van: ‘Ik heb dit en dat gedaan, maar toen deed zij…’
Zij… zij… Zij heeft altijd van me gehouden.

In het ziekenhuis heeft meneer Martín eens gezegd dat liefhebben veel houden van is. ‘Als je veel van iemand houdt heb je lief, dat is liefde in de hoogste graad. Als dat vanzelf gaat, zoek dan niet verder…’

Maar George, mijn onvermoede vriend op de boot naar Capri, zei dat liefhebben betekent dat je je herinnert van iemand te hebben gehouden en dat ze van jou hebben gehouden, altijd in het verleden. Voor George kan ‘liefhebben’ alleen worden vervoegd in de verleden tijd. ‘Ik had lief… Houden van is nu, liefhebben hoort bij het verleden.’

George, meneer Martín… Ongemerkt heb ik heel veel geleerd en op die momenten kwam alles weer bij me terug. De koffer ging zo langzaam door de controle dat ik aan die grote, sterke man moest denken die me hielp toen ik een verloren jongetje was dat van huis was weggelopen.

Toen ik hem ontmoette op die boot naar Capri, voelde ik me eigenlijk net die koffer die nu door de veiligheidscontrole ging. Ik loog tegen hem en wilde hem laten geloven dat ik geen weggelopen kind was maar iemand die gewoon alleen reisde, maar hij wist wel beter.

Hij had ook een radar om in mijn binnenste te kijken. Om erachter te komen wat ik geheimhield en wat mijn verborgen bedoelingen waren. Hij detecteerde mijn geur. Mijn geur van angst en gemis, maar hij heeft hem nooit in beslag genomen. Hij liet hem gaan omdat hij wist dat ik hem nodig had op de rest van mijn reis.’

Een werkelijk schitterend boek dat net als de citroenen op Capri zoet en zuur tegelijk is, met vele mooie zinnen en uitdrukkingen die je voor altijd wil bewaren. Ga met Dani mee op reis, op zoek naar het verdwenen jongetje, op zoek naar zichzelf, en geniet onderweg van de prachtige zinnen, gedachten en mensen die dit boek bevolken. Zoals de Spaanse krant La Vanguardia schreef: ‘Espinosa heeft de speciale gave om onmiddellijke sympathie om hem heen te genereren, lezers in een positieve stemming te brengen en hen te verzoenen met de wereld en met zichzelf.’

Als je me vraagt om te komen, laat ik alles achter… maar vraag het me | Albert Espinosa | vertaald door Joke Mayer | ISBN 9789044620603 | € 17,95 | uitgeverij Prometheus

Download de gratis Ciao tutti app voor nog meer tips

Een reactie

  1. lijkt me een leuk boek.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *